Zawiodłam się na tej książce. Po tak długich poszukiwaniach (w księgarniach, antykwariatach, w Internecie, wśród znajomych) i po wyczekiwaniu na "odpowiednią chwilę" na jej przeczytanie (czyli maximum wyciszenia, dużo spokoju i samotności) spodziewałam się specyficznego przeżycia, na pograniczu przejścia w inny świat...

Pomysł jest świetny, początek – bardzo wciągający. Za zaletę trzeba uznać przedstawienie przez autorkę różnych reakcji na zbrodnię: mama, tato, rodzeństwo, chłopak, koleżanka – każda z tych osób radzi sobie z tragedią w inny sposób. Bardzo dobry motyw sopla lodu... Dużym plusem jest narracja pierwszoosobowa i taka dziecięca paplanina tuż obok drastycznych scen. Czytasz o tym, jak bohaterka spędzała dzieciństwo, aby po chwili poznać szczegóły ze wspomnień o brutalnej krzywdzie, jaką jej wyrządzono. Ten zabieg wprowadza swojego rodzaju dynamikę... bo typowej wartkiej akcji tu nie ma. I ten brak rozpędu zgubił autorkę, skupiła się na przeżyciach metafizycznych, w które wczytywałam się przez jakieś 50 stron... później zrobiło się to nudne. Nawet wycięcie połowy dywagacji natury emocjonalnej nie zmieniłoby faktu, że jest to po prostu nieciekawa powieść.

"Nostalgia anioła" mnie rozczarowała.


[Opinię opublikowałam wcześniej na lubimyczytac.pl]