„Styl klasyczny” rozbija popularny mit o rzekomej jasności, spójności i ostatecznym kształcie naszego poglądu na tę – zdawałoby się – najmniej kontrowersyjną i zupełnie niemodną wśród „ambitnych” badaczy epokę w historii muzyki. Zaletą „Stylu klasycznego” jest to, że napisał go człowiek łączący muzykologiczną erudycję (choć formalnie muzykologiem nie jest) i poszanowanie dla źródeł, ścisłość epistemologiczną i wrażliwość artysty. Analizy i syntezy Rosena nie są „publicznym odczytywaniem nut”, lecz subtelnym zapisem obcowania z muzyką w jej realnym dźwiękowym kształcie, zapisem niekiedy subiektywnym, ale zawsze bardzo sugestywnym, wspartym wiedzą historyczną, doświadczeniem praktyka i potężną dawką zdrowego rozsądku...

[PWM; Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, 2014]