Dusze zmarłych zamieszkiwać mają samo dno przepastnego dolnego świata, ale by się tam dostać, przebywają wodny obszar lub morze zwane wodą śmierci i wypełniają sobą w zasadzie cały dolny świat, zwany również krainą śmierci. Zgodnie z charakterem tej krainy duchy zmarłych reprezentują zachowania opaczne, podobnie jak abaasy. W związku z tym pozostawiają one po przejściu ślady dłoni, nie stóp, gdyż chodzą na rękach.
Śmierć następuje z reguły wskutek zjedzenia duszy przez abaasy. Śmierć całkowicie naturalna winna nastąpić w wieku około 70 lat. Przekroczenie tej granicy odbywało się już kosztem życia dzieci lub wnuków. Zjedzona dusza udawała się do krainy śmierci jako duch zmarłego. Dzięki temu jednak, że człowiek ma trzy dusze, jedna z nich przedostawała się do niebios i tam otrzymywała możliwość wcielenia się w inną istotę. Idea wędrówki dusz, bliska koncepcji ponawianych narodzin, znana była Jakutom, podobnie jak innym ludom Syberii. Koncepcja ta była szczególnie wyraźnie kultywowana w wypadku dziedzicznego przekazywania daru szamańskiego. Uważano bowiem, że dusza zmarłego szamana wciela się w dziecko urodzone w jego rodzinie lub w rodzinie spokrewnionej*.

---
* Sławoj Szynkiewicz, "Herosi tajgi. Mity, legendy i obyczaje Jakutów", wyd. Iskry, 1984, s. 98.