Porucznik Bret Taylor poznaje hollywoodzką scenarzystkę Paulę West i spędza z nią trzy tygodnie. Niestety, Taylor jako dzieckiem był świadkiem małżeńskiej zdrady swojej matki, co było dla niego na tyle traumatycznym doświadczeniem, że jest pełen dystansu do Pauli i w efekcie rozstaje się z nią. W odruchu buntu żeni się w trakcie przepustki z blondynką poznaną dzień wcześniej w jednym z barów, po czym wypływa w morze. Okręt Taylora zostaje zbombardowany, a on sam trafia na miesiąc do szpitala. Po powrocie do domu znajduje żonę martwą i szok spowodowany tym odkryciem wywołuje u niego zanik pamięci. Dziewięć miesięcy później opuszcza zakład psychiatryczny i rozpoczyna prywatne śledztwo, podczas którego odkrywa, kim naprawdę była jego żona i przekonuje się, do czego może być zdolna wciąż kochająca go Paula.

Ross MacDonald (a w tym przypadku Kenneth Millar) napisał "Troistą drogę" w 1948 roku, czyli rok przed "narodzinami" Lew Archera, swego najsłynniejszego bohatera - i właśnie tego "archerowego" klimatu w tej książce najbardziej brakuje. MacDonald chciał chyba tu stworzyć coś zbliżonego do przedwojennych filmów Hitchcocka: jest bohater bez pamięci, jest zakochana w nim kobieta, jest tajemnicza śmierć... Niestety, w tym przypadku po trzęsieniu ziemi napięcie nie rośnie, a wręcz przeciwnie: książka dryfuje w stronę wykładu o psychoanalizie i w efekcie nieco się rozłazi. Jest tu, co prawda, zapowiedź późniejszych, o wiele bardziej dojrzałych książek MacDonalda, czyli dość precyzyjne tło, realizm i rzeczowe opisy, ale to trochę za mało. "Troista droga" jest więc przeznaczona głównie dla wielbicieli MacDonalda - zwłaszcza dla tych, którzy chcą prześledzić rozwój jego twórczości.