Według jednych Yggdrasill opiera się na trzech korzeniach, wyrastających z Niflheimu, Hrimthursheimu i Asgardu, choć inni twierdzą, że korzeni jest dziewięć, a każdy bierze początek w innym świecie.
(...)
Korzeń wyrastający z Niflheimu pogdryzają zawzięci wrogowie bogów: smok Nidhögg oraz potomstwo prawęża Grafwitnira (Grobowego Potwora): Goin, Grabak, Grafwöllund, Ofnir i Swafnir. Mimo prób powalenia jesionu, Yggdrasill stoi mocno – nic nie może naruszyć jedności świata. Pień drzewa lśni od rosy opadającej w doliny ziemskie i dającej glebie żyzność.
Mimameid tworzy szkielet wszechrzeczy: na nim, na różnych wysokościach, tkwią pozawieszane krainy – od najniższego Niflheimu po najwyższy Asgard. Yggdrasill to jednakże nie tylko spoina łącząca wszystkie światy – to także świat sam w sobie, bogaty i zamieszkany przez niezliczone stworzenia. (…) Na samym szczycie siedzi złoty kogut Widofnir (Drzewny Wąż) – niemy ten ptak po raz pierwszy zapieje dopiero na początku Ragnaröku. Obok majestatycznie spoczywa wielki orzeł, na głowie trzymając władcę pogody, sokoła Wedrfönira (Wyliniałego od Niepogody). Obelgi i wyzwiska pomiędzy orłem a Nighöggiem z Niflheimu przenosi szybkonoga wiewiórka Ratatosk (Gryzący Ząb). Po gałęziach drzewa biegają tam i z powrotem cztery jelenie, żywiące się młodymi pędami jesionu – Dain (Martwy), Dwalin, Duneyr i Dyrathror. One to wyznaczają cztery kierunki świata. Ich kuzyn, jeleń Eikthyrnir, zamieszkuje Yggdrasill na wysokości Asgardu. Z jego rogów kapie woda wprost do podziemnej studni Hwergelmir w Niflheimiel, a z niej wypływa do wszystkich rzek Aldy. Też na wysokości Asgardu zadomowiła się koza Heidrun. Podąża za nią krok w krok całe stado kozłów, ale nawet one wszystkie nie są w stanie zaspokoić jej chuci. Heidrun daje bogom i einherjarom (pojedynkującym się) mleko, natychmiast zamieniające się w najlepszy miód sycony.
Cały ten wspaniały świat Drzewa skończy się i runie, gdy nadejdzie czas Ragnaröku*.

---
* Artur Szrejter, "Mitologia germańska", wyd. L&L, 2006, s. 62-63.