Szczury dokładnie wiedzą, że wieczorem o godzinie dziewiątej w tym domu podaje się jogurt i zaczynają wyczekiwać już o siódmej. Jeśli w lodówce nie ma jogurtu, to nie można patrzeć na ich wyciągnięte rozczarowaniem mordki. Trzeba szukać czegoś w zamian: orzeszek, ziarno, albo krewetkę... Jednak szczury zjadają to z rozpaczliwymi minami: "Nie rozumiemy, a gdzie jogurt?!" – i nadal czekają*.

Dwadzieścia pięć Perełek-Pierdziełek w małolitrażowym samochodziku zmusiło mnie do otwarcia obu okien już po trzech minutach. Szczury śmierdziały na śmierć i życie. Widocznie doszły do wniosku, że wiozę je na pożarcie drapieżnikowi i postawiły sobie za cel nie tylko odebrać mu apetyt, ale także doprowadzić do jego zgonu wskutek skurczu oskrzelowego**.


---
* Olga Gromyko, "Szczurynki. Szczurzy żywot w opowiastkach i obrazkach", przeł. Ewa Białołęcka, wyd. Papierowy księżyc, 2015, s. 77.
** Tamże, s. 199.