Książka Boockmanna przedstawia dzieje Zakonu Krzyżackiego od czasu jego powstania w wieku XII. Szczegółowo opisuje ewolucję tego zgromadzenia rycerskiego, które początkowo opiekowało się pielgrzymami w Ziemi Świętej, by w kilka wieków później stworzyć w Europie Środkowej samodzielne państwo. Autor poświęcił także wiele uwagi obecności Zakonu w polskiej i niemieckiej świadomości historycznej.


"Witold, największy z książąt litewskich u schyłku XIV wieku, chrzcił się łącznie pięć razy, na przemian w obrządku łacińskim i prawosławnym, a między jednym i drugim chrztem powracał na jakiś czas do pogaństwa, w zależności od sytuacji. Krzyżakom to było całkiem na rękę. Zdążyli nabrać doświadczenia w narzucaniu swego panowania pod hasłem walki z poganami i metodą wypraw krzyżowych. Czasami, co prawda, te metody obracały się przeciw nim, na przykład kiedy król polski w roku 1355 wezwał Krzyżaków do udziału we własnej wyprawie przeciw poganom, a następnie oskarżył ich przed papieżem, że odmówili. Zakon nie mógł postąpić inaczej, pomógłby bowiem swojemu przeciwnikowi rosnąć w siłę. Zarazem jednak nie mógł usprawiedliwić swojej odmowy. Tłumaczenie takie zakładałoby wszak, że swoje pruskie państwo stawia na równi z innymi państwami, a tego nie chciał. Chciał wykorzystywać krucjatę i walkę z poganami jako sposób rozładowywania własnej potęgi".

(fragment książki)

[Marabut, 2004]