A ponieważ Lettie przemawiała w języku tworzenia, choć nie rozumiałem, co dokładnie mówi, pojmowałem ogólny sens. Na zawsze więziła w tym miejscu istotę z polany, zamykała ją w pułapce, nie pozwalając, by wywierała wpływ na cokolwiek poza jej krainą.
Lettie Hempstock skończyła śpiewać.
W myślach wydało mi się, że słyszę wrzask istoty, protestującej, buntującej się, lecz pod pomarańczowym niebem panowała cisza. Zakłócał ją tylko trzepot brezentu i grzechot gałązek szarpanych wiatrem.
A potem wiatr ucichł.
Tysiące kawałków podartej szarej tkaniny opadły na czarną ziemię jak martwe, jak sterta porzuconego prania. Nic się nie poruszało.
– To powinno ją utrzymać – oznajmiła Lettie. Uścisnęła moją dłoń, uznałem, że stara się, by zabrzmiało to pogodnie, lecz w istocie przemawiała ponuro. – Zabierzmy cie do domu*.

---
* Neil Gaiman, "Ocean na końcu drogi", przeł. Paulina Braiter, wyd. MAG, 2013, s. 57-58.