Bardzo znana malarka umiera na zawał serca. Jest już osobą starszą, jej dzieci są dorosłe, jej śmierć wstrząsnęła wszystkimi. Rachel przez całe swoje dorosłe życie chorowała na nawracającą depresję, trzy razu podejmowała próby samobójcze, nie chciała zdradzić nic o swej młodości. Właściwie nikt nie wiedział nic o jej życiu do momentu zamążpójścia.

Książka jest obrazem życia całej rodziny. Retrospekcje ukazują świat oczami dzieci i Antony'ego - męża Rachel, który dla nieznanej sobie dziewczyny rzuca studia i uwozi ją do rodzinnego miasteczka w dalekiej Kornwalii. Tam pielęgnuje ją, pomaga podnieść się z depresji, żeni się z nią i całe dalsze życie jest jej aniołem stróżem. Właściwie to on jest opoką, na której stoi cały dom. Rachel jest chwiejna emocjonalnie, niezrównoważona, dzieci bardziej się jej boją niż ufają. Całe ich dzieciństwo pod znakiem matki-artystki upływa niespokojnie.

Powieść przejmuje wykrzywionym obrazem życia rodzinnego. Nad Rachel wszyscy się pochylali troskliwie, żeby tylko jej nie rozgniewać, żeby mogła w spokoju tworzyć, żeby nie wybuchła jednym ze swoich napadów gniewu. Jej osoba absorbowała wszystkich. Natomiast mnie uderzyło to, że tak mało uwagi poświęcano ojcu. Ten cichy, spokojny człowiek podtrzymywał wszystkich na duchu, troszczył się o normalny codzienny byt dla dzieci i żony, a wciąż pozostawał w tle. Znamienne jest to, jak on sam po śmierci żony odczuł przede wszystkim spokój.

Jednak Rachel nie była demonem, który niszczy wszystko wokół siebie. Jej stan miał podłoże w dzieciństwie.

Powieść jest przede wszystkim o miłości i wybaczaniu. Świetna, bardzo mi się podobała.


[recenzję opublikowałam wcześniej na swoim blogu]