"Domofon" niewątpliwie bardzo dobrze się czyta, książka wciąga. Postaci świetnie zarysowane, fragmenty dialogów w formie zapisu rozmów pod domofonem - świetny i mający uzasadnienie (jak się później okazuje) zabieg. No i rzeczywiście straszy, jest to horror pełną gębą. O ile się nie mylę, to debiutancka książka, więc gratuluję autorowi, bo widać, że umie pisać.

A minusy? Wtórność. Momentami podczas czytania nachodziła mnie myśl "Przecież to było w ...!".

Ostrzegam, że od tego momentu zaczyna się wyjawianie treści, więc osoby, które nie czytały książki, chyba powinny skończyć na tym zdaniu :).

Na przykład Robert za bardzo przypomina Jacka Torrance'a z "Lśnienia". Historia jest prawie żywcem ściągnięta - niemoc twórcza, postępujące pod wpływem zewnętrznej siły szaleństwo, krwawe zamiary wobec najbliższej osoby. Czy sam blok to nie jest trochę Hotel Panorama? Złe miejsce, z którego mieszkańcy nie mogą się wydostać? Czy przypadkiem motyw duchów wymieszanych z ludźmi i wyglądających jak żywi, przy czym niespodzianka zostaje odkryta na końcu, nie przypomina niespodzianki związanej z Malcolmem w "Szóstym zmyśle"?

Dobrze, przyznaję, że jestem czepialska :).

Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnej opinii :).