Kiedyś wpadł mi do głowy pomysł nowy, by przynajmniej raz w miesiącu przeczytać książkę „napisaną na cześć” biblionetkowej braci.

Czyli taką, w tytule (albo w nazwie autora - bo to o pseudonim też może chodzić) której ukryty jest ktoś z biblionetkowego grona:)
Przyłączcie się do apelu i... Biblionetkowiczki i biblionetkowicze! Na cześć biblionetkowiczek i biblionetkowiczów... czytajcie!


Dziś skończyłem czytać książeczkę Ewcia i drzewko szczęścia (Ostrowska Ewa Maria (pseud. Zbyszewski Brunon lub Lane Nancy)).

Uważam ja za świetną książkę na początek zaznajamiania się z literaturą spod znaku Ewy Ostrowskiej:)

Nie ukrywam, że... jest to książka typowo dziecięca, ale... któż z nas nie był dzieckiem?
No, kto?

Chyba jednak jest to książeczka, po którą mogliby też sięgnąć inni, nie tylko Ewy, nie tylko dziewczynki.
Nie tylko dzieci...

A chyba każdemu przydałoby się tego ducha dziecka nie gubić w sobie, nie wyganiać tak długo, jak tylko się da:)

Tak, dokładnie o tym jest ta książeczka.

Główną bohaterką jest Ewa, Ewcia, ale... wg mnie to nie Ewcia, a mama.

Która zapomina o tym swoim wewnętrznym dziecku, gubi je w natłoku świata dorosłych, swoich obowiązków.

Czym czasami martwi się tato Ewci, jej dziadkowie (rodzice mamy), ale przede wszystkim sama Ewcia.
Czy mama Ewci zostanie już taką bardzo ważną wice?

---

Kiedy czytałem tę książeczkę to przypomniał mi się najprawdziwszy podręcznik kucharski dla dzieci, czyli Kuchnia pełna cudów (Terlikowska Maria), Placek zgody i pogody (Papuzińska Joanna) oraz wierszem i... ze smakiem pisane Kurczę blade (Chotomska Wanda).

Aha!
No i „kurczę blade”, nie da się tej książki czytać z pustym żołądkiem, no!...