Książka składa się z 17 rozdziałów. Każdy z nich przedstawia inną dynastię. Od europejskich z krajów komunistycznych po azjatyckie i afrykańskie. Zarówno z początków XX wieku, jak i te, które jeszcze w XXI wieku mają się (lub miały) dobrze. Możemy zatem przeczytać o losach znanych z kart historii takich władców, jak Stalin, Mussolini, Mao Zedong, Franco, Kim, a także dynastii – epoki komunistycznej: Ceaușescu, Castro, Pinochetów; bliskowschodnich: Husajnów, Al-Asadów, Kadafich, Mubaraków; afroamerykańskich: Bokassów, Mobutu, Duvalierów. Całość uświetniają portrety ostatniego dyktatora Europy – Aleksandra Łukaszenki i jego syna Koli.

Opowieści różnią się od siebie diametralnie. Czasem są to zrekonstruowane ze znanych wydarzeń biografie konkretnych osób podane w bardzo ogólnej formie. Inne z kolej stanowią rozszerzone artykuły obejmujące czasem i dalszą część rodziny dyktatora. Niektóre przypominają bardziej wywiad bazujący na wspomnieniach żyjących jeszcze dzieci, z których wiele po upadku reżimu zajęło się własnym losem. Część z nich opuściła rodzinne gniazda jeszcze przed upadkiem rodziców, aby rozpocząć życie z dala od fleszy i prasy lub aparatów bezpieczeństwa. Większość jednak trwała u boku rodzicieli i kontynuowała ich dzieło. W przypadku tych reżimów, które niedawno upadły – zakończyło się to krwawą rozprawą.

Wydanie "Dzieci dyktatorów" w formie reportaży jest ciekawym posunięciem. Publikacja przybliża potężnych ludzi, których wspólnym mianownikiem jest zdobycie ponadprzeciętnej władzy, dającej im możliwość decydowania o losie kraju i mieszkających w nim ludzi. Mandat ten często dostali w wyniku demokratycznych wyborów i w ten sam sposób stracili. Gdy jednak dyktatorzy nazbyt gorliwie wykorzystywali swoje uprawnienia, lud powstał i strącił ich z tronu. Zaledwie garstka z nich nadal panuje. Nie ulega wątpliwości, że cały czas powstają nowe reżimy, o których wiemy jeszcze niewiele. Jednak zadaniem omawianej książki było zebranie i przybliżenie czytelnikowi najbardziej kuriozalnych przypadków dyktatur światowych od początku XX wieku. Ku przestrodze, mam nadzieję.