Nie mogąc się zdecydować co czytać będąc na wakacjach, przeglądałam foldery na czytniku i trafiłam na ściągnięte dawno temu, niewydane , ale udostępnione przez autorkę na blogu, opowiadania Anny Kańtoch. Wszystko tej autorki co do tej pory przeczytałam dostawało u mnie wysokie noty. Lubię „Diabeł na wieży”, a także całą serię „Przedksiężycowi”, która - podobnie jak opowiadanie „Światy Dantego” - zachwyciła mnie przede wszystkim światem przedstawionym. Jednak te pięć opowiadań które przeczytałam tydzień temu wypadło w mojej ocenie raczej przeciętnie.

Gdybym miała wyróżnić jakiś motyw przewodni w tych historiach to byłoby to dojrzewanie – bohaterami są dzieci, nastolatki lub po prostu ludzie w jakiś sposób niedojrzali. Niekiedy ich problemy są typowe dla dorastających osób, choć dzieją się w niecodziennych warunkach – jak w opowiadaniach „Angevina” czy „Czwarta nad ranem”, które traktują o pierwszych kontaktach damsko-męskich, czy też w opowiadaniu „Dobry człowiek w piekle”, które stawia nas przed pytaniem, co to znaczy być dobrym człowiekiem i daje dość pokrętną odpowiedź. Natomiast w innych historiach świat w którym przyszło żyć bohaterom stawia ich przed niezwykłymi wyborami - w „Harfie pustyni” spotykamy dzieci-wojowników zmuszonych do obrony dorosłych, a „Pająk” traktuje o zbrodni i karze.

Sięgając po książki lubianego autora zawsze czegoś oczekujesz – zachwytu, miękkich kolan, dreszczy, stawiasz poprzeczkę wyżej niż nowym czy słabo znanym autorom. Może stąd moje lekkie poczucie zawodu. Tym razem ani świat przedstawiony, ani postacie, ani fabuła nie rzuciły mnie na kolana. Pomysły na opowiadania i ich puenty były całkiem udane, jednak w jakiś sposób niedoszlifowane w wykonaniu.

Jeśli ktoś lubi panią Kańtoch może sięgnąć po te opowiadania choćby z ciekawości, w oczekiwaniu na kolejne publikacje. Natomiast osobom, które nie znają jeszcze tej autorki radzę zacząć od czegoś innego, ponieważ te opowiadania wydają się nie oddawać w pełni zalet jej prozy.