Prosty, ascetyczny język. Opisujący to, co boli. Wspomnienia i wizje. Zimne dzieciństwo sprzęgnięte z dorastaniem w zimnym świecie dyktatury. Obcym świecie i pełnym obcych ludzi, ludzi, do których wiesz, że stracisz zaufanie, zanim się ono pojawi. W takim otoczeniu pojawia się przyjaźń. I ona pomaga patrzeć na ten świat.

Nie ma tu moralizatorstwa i pouczania, ale jest odczuwalny namacalnie ból i groza. Groza paranoiczna, jakby stworzona przez umysł okaleczony kontrolą i nadzorem, przenikliwością systemu. Drogi od dojrzewania ku dorosłości są wyznaczone przez dyktatora, musisz się w ich obrębie poruszać i nie myśleć. Mieszać się z proletariatem i podziwiać jego dzieło. W świecie tym nawet kontakt z własnym odczuwaniem jest zaburzony. Pewnie to dlatego, że przed odbieraniem, percepcją trzeba się skryć na miarę możliwości, tak by zminimalizować ból i lęk.

Co najbardziej przeraża, to brak wyjścia z tej rzeczywistości. Ona zostawia piętno, które jest niezbywalne, kształtuje postrzeganie i ściga. Dla niej nie ma granic. Oprócz tego, że dyktator potrafi śledzić i grozić nawet za granicą, to przede wszystkim pozostaje we wnętrzu. Upośledza człowieka - trwale i nieodwracalnie.