Po przeczytaniu "Chłopców" stwierdziłam, że słabe to było albo ja mam amputowane poczucie humoru ewentualnie poczucie humoru tego rodzaju :).

Trafiło się parę perełek, parę zgryźliwych i celnych prawd o życiu, ale rzeczywiście to taki książkowy "Testosteron" – właściwie dużo lepiej byłoby, gdyby Saramonowicz napisał kolejny scenariusz pikantnej lekkiej komedii zamiast powieści. Bo da się ją przeczytać, parę razy człowiek się uśmiechnie, ale całość wypada tak sobie. Chyba to, co ujdzie w filmie, w książce już niekoniecznie.
Momentami jest bardzo niesmaczna – założenie, że na świeżo upieczonego rozwodnika czeka całe stado wygłodniałych MILF-ów do przerżnięcia (uwaga, stylistyka z "Chłopców") brzmi dla mnie jak fantazja onanisty, który przedawkował filmy porno.

Właśnie – stylistyka. Przydałoby się policzyć wszystkie przekleństwa (może któryś z czytelników to zrobi ;)), wydaje mi się, że nie było ani jednej strony bez bluzgu. W porządku, starałam się rozumieć konwencję, ale momentami mimo wszystko mnie to raziło i wypadało niewiarygodnie, bo w końcu rzecz dzieje się wśród ludzi wykształconych, wręcz z klasy wyższej (neurochirurg!), a wydaje się dla nich normą permanentne korzystanie ze słownika menela.

Największym zgrzytem w całej powieści byli 11-letni bohaterowie wypowiadający się i myślący analitycznie jak dorośli. Który dzieciak w tym wieku używa takich słów, takich metafor? Warto wspomnieć też o fragmentach pisanych "strumieniem świadomości", czyli wyróżnionych kursywą, bez znaków przestankowych, ładu i składu – czemu to miało służyć?

Przesłanie (banalne zresztą) ginie w gąszczu zapasów łóżkowych, chlania i rynsztokowego słownictwa, objawia się dopiero w słabej końcówce – oczywiście o tym już bez szczegółów :).