Kolejna część przygód Willa, który nadal jest czeladnikiem u zwiadowcy Halta. Już nie jest nieporadnym chłopczykiem, bowiem nabrał wiary we własne możliwości, rozumie, że może się bronić przed napaściami. Z drugiej strony- Halt nie pozwolił mu obrosnąć w piórka i sukces w walce z kalkarami nie przewrócił Willowi w głowie.

Zbliża się wojna, podstępny Morgarath coś knuje, więc Will z przyjacielem Horacem i Gilanem udają się w misję do zaprzyjaźnionych Celtów, żeby przypomnieć im o pakcie wzajemnej pomocy. W misji tej odnajdują opustoszałe wioski i miasta Celtów i tu się zaczyna właściwa akcja. Prowadzi ona tym razem do nieszczęśliwego zakończenia- tak, ta książka nie kończy się dobrze. I to jest jej plus, bo nie popadniemy w marazm przekonania, że Willowi zawsze wszystko się udaje. Otóż nie zawsze i nie wszystko.

Niesamowite w tych opowieściach jest to, że zakończenie znowu jest wzruszające. W pierwszym tomie było dużo emocji i teraz też, tylko że bardzo odmiennych. I to jest naprawdę walor tego cyklu. To stopniowanie napięcia.

W drugim tomie większy nacisk został położony na dojrzewanie do posłuszeństwa. Pamiętajmy, że Will jest bohaterem, który uratował życie swojemu mistrzowi i znamienitemu rycerzowi. I teraz bohater ma znowu wrócić do sprzątania i gotowania, do wypełniania rozkazów mistrza, do żmudnych ćwiczeń i treningów. No i przekonuje się, że musi się jeszcze wielu rzeczy nauczyć. To naprawdę świetna lekcja odporności na tzw. wodę sodową.

W powieści głównymi bohaterami są młodzi ludzie, tak jak w Harrym Potterze, ale myślę, że równie wiele przyjemności zaznają przy lekturze dorośli. Dodatkowy atut tego tomu to mapa, której brakowało mi przy czytaniu tomu pierwszego. Teraz nareszcie mogłam śledzić, gdzie poruszali się bohaterowie. Tak, kojarzyło mi się z "Pieśnią lodu i ognia". Według mnie to kolejny plus cyklu.