"Maria Katarzyna Santerre ma osiemdziesiąt cztery lata. Przez siedemdziesiąt lat pracowała zgodnie z tym samym zawsze rozkładem godzin i niezmiennym zegarem pór roku: zimą od czwartej rano do dwudziestej drugiej w piwnicy przy krośnie, latem od szóstej rano do dwudziestej pierwszej w polu."

Te słowa Serge'a Grafteaux z 'Zamiast przedmowy' stanowią niejako streszczenie całości.

'Babcia Santerre' jest bowiem wstrząsającą, mimo swej pozornej banalności, historią głodu, nędzy, ucisku, wojny i śmierci, ale także - a może przede wszystkim - historią miłości, wobec której kapituluje nawet śmierć i która usprawiedliwia wszelki optymizm.

Na stronicach tej książki Serge Grafteoux ustępuje swego miejsca Marii Katarzynie. Pozwala jej snuć swoją opowieść przed czytelnikami. 'Przenieśmy się zatem na północ Francji, do Avesnes, osady zamieszkałej przez kilkaset osób, w wieczór poprzedzający wigilię osiemdziesiąt cztery lata temu..."

[PAX, 1979]