"Dracula. Nieumarły" jest jednocześnie kontynuacją i próbą uporządkowania historii księcia Draculi opowiedzianej w książce Brama Stokera ponad sto lat temu. Stryjeczny prawnuk Dacre Stoker i scenarzysta Ian Holt stworzyli dzieło ponadprzeciętne. Nie znam niestety oryginału, więc nie jestem w stanie skonfrontować obu tekstów, ale z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że historia zawarta w książce wciąga natychmiast i nie jest tak jednopłaszczyznowa, jak mogłoby się wydawać.

Po pierwsze, ogromny plus za skomplikowanych bohaterów. Wnikanie w psychikę głównych postaci dało znakomity efekt - żadna z nich nie jest tylko dobra albo tylko zła. Są niejednoznaczne, często nieszczęśliwe, zmagają się w wieloma problemami i traumami. Włącznie z Draculą, który walczy - po stronie dobra - z hrabiną Elżbietą Batory, wyniszczającą świat, nienawidzącą Boga (mająca ku temu racjonalne powody oczywiście) wampirzycą.

Po drugie, zaskakujące dla mnie było to, że Dracula, być może dlatego, że w porównaniu z hrabiną wypada dość blado jako czarny charakter, kochał. I to było przekonujące.

Po trzecie, powieść jest dość mocno osadzona w historii. Prawdziwe miasta, osoby, zdarzenia wplecione w kanwę fikcji, nieprawdopodobnie urzeczywistniają historię. I choć horrorów się nie boję, bo w nie nie wierzę, w tak napisaną historię o Draculi byłabym skłonna uwierzyć. Co naprawdę się ceni.

Po czwarte, jak wspomniałam, to nie jest prosta historia. Autorzy poruszają w powieści tak poważne zagadnienia, jak miłość, namiętność, wiara w Boga, odwieczny konflikt serca i rozumu czy obezwładniającej przemocy. Nieobca powieści jest także miłość lesbijska.

Nie dostrzegam minusów. Jestem zachwycona książką, do której podeszłam niesamowicie sceptycznie. Bardzo serdecznie polecam.