„Sęp powoli odwrócił głowę i spojrzał na nas przez pochyłe ramię. Moje przerażenie ustąpiło nieco na widok ludzkiej twarzy – nie dzioba – zwiędłej niewątpliwie i obciągniętej, jak stwierdziła pani Burr, wytartą i pogniecioną ceratą, ale jednak twarzy, a właściwie wściekłej twarzyczki z oczami tak palącymi i błękitnymi jak niebo nad pustynią.
-Chłopcze – powiedział starzec do doktora Teague – kiedy raz zostałem trafiony kulą w zadek, wyjąłem ją sobie sam za pomocą noża i lusterka, i widok mojego włochatego tyłka był prawdziwą przyjemnością w porównaniu z widokiem tego, co ty nosisz na końcu szyi.
Odwrócił się z wózkiem. Jeżeli jako ptak był olbrzymi, to jako człowiek był zdecydowanie mały. To, co wziąłem za ciemne upierzenie, okazało się w rzeczywistości starym frakiem, który z wiekiem przybrał barwę czarno – zieloną. Temperatura w solarium wystarczała, żeby kwitło geranium, lecz starzec nosił pod frakiem gruby wełniany sweter i flanelową górę od piżamy. Na nogach miał spodnie od piżamy, a tam, gdzie podjechały w górę, na jego chudych piszczelach widać było szare kalesony wpuszczone w czarne skarpety.
Jego głos zachowałem na koniec. Wyobraźcie sobie, jeżeli potraficie, brzdąkanie gitary, której pudło wypełnione jest żużlem: nosowy odgłos szybko zanikający w chropowatym materiale.
Doktor Teague uśmiechnął się z całą dobrodusznością tłumionej wrogości i dokonał prezentacji.
Crabb nagle wsunął między brązowe dziąsła sztuczną szczękę, którą dotąd ukrywał w dłoni, wyszczerzył ją na doktora i warknął:
-Zjeżdżaj stąd, ty zasrany drągalu.”

„...w ogóle nie wiedział, co myśleć o czymkolwiek. Spojrzał na mnie z twarzą wykrzywioną cierpieniem.
- Czuję ból – powiedział – między uszami. Sięgnął pod pióropusz i podrapał się w głowę. Po raz pierwszy uświadomiłem sobie, co to za tępa pała.”

„...musiałem co jakiś czas wziąć włosy.(...) powinieneś też wiedzieć, że w takich wypadkach ofiara nie zawsze jest nieboszczykiem i nie zawsze nawet jest nieprzytomna, nóż nie zawsze jest ostry i czasem oddzielaniu skalpu od czaszki towarzyszy bardzo nieprzyjemny dźwięk.”
Mały Wielki Człowiek (Berger Thomas)