– [...] a gdybyś tak napisała o tym opowiadanie? [...]
– Albo operę! – zawołał Tomek z kuchni. [...] Taka opera to byłaby wielka rzecz. Aria z hydrantem, duet przy beczkowozie i płomienny chór strażaków w finale czwartego aktu. Koniecznie po włosku, bo inaczej Kaczyński nie puści tego w „Rewelacji miesiąca”.
[...]
– Powstanie kolejna historia rodzinna z kolejnym na wpół mitycznym przodkiem w roli głównej. [...] czy warto podejmować taki oklepany temat? [...]
– A więc napisz stustronicową książkę o wiecznie naćpanych nastolatkach albo o zdziczałej biedocie w jakimś obskurnym miasteczku – odparł Tomek. – Im więcej brzydoty, tym więcej punktów zarobisz u krytyków. Koniecznie wspomnij też o bezrobociu oraz przemocy w rodzinie.
– Teraz modna jest pedofilia - dorzuciła Magda.
– Racja – przytaknął jej brat. – Konsumpcjonizm jako nowa religia też nie jest zły. Znalazłoby się jeszcze parę godnych tematów. Będzie przynajmniej wiadomo, że nie uciekasz od współczesnych problemów, czyli od brudu, biedy, brzydoty i bezrobocia. Krótko mówiąc, cztery razy „B”.
– Ale nie przychodzi mi do głowy żadna historia, która dotyczyłaby współczesnej młodzieży – powiedziałam.
– Mamo, o czym ty mówisz? – zaśmiał się Tomek. – Historie to niech sobie opowiadają w amerykańskich filmach. Ty jesteś pisarką. Przede wszystkim zapomnij o jakiejkolwiek fabule, bo się tylko skompromitujesz. Fabuła wyszła z mody kilkadziesiąt lat temu.
– Do czego właściwie zmierzasz? – spytałam ostrożnie.
– Do tego, żebyś pisała tylko takie książki, które sama chciałabyś przeczytać. Nie zastanawiaj się, czy to będzie mądre, czy naiwne. Podobno Puszkin powiedział, że poezja powinna być odrobinę głupia. To samo chyba dotyczy prozy. A teraz cicho, bo chcę zobaczyć, jak wyszła Cracovia*.

---
* Lucyna Olejniczak, „Wypadek na ulicy Starowiślnej”, wyd. Replika, cop. 2012, s. 12-14.