Po książkę sięgnęłam w drugiej ciąży. Pierwsza przebiegała prawidłowo, ale już sam poród pozostawiał wiele do życzenia, pomimo 8-miesięcznych zajęć jogi i nauki odpowiedniego oddychania – skończył się cięciem cesarskim. W szpitalu, w którym rodziłam do dnia dzisiejszego nie podaje się znieczulenia.
Po pół roku okazało się, że będziemy mieć kolejnego dzidziusia. Postanowiłam poszerzyć swoją wiedzę o doświadczenia innych kobiet, dla których poród był wspaniałym przeżyciem. Kupiłam biograficzną pozycję napisaną przez położną z 25-letnim doświadczeniem.

Książka składa się z 49 krótkich opowieści, z których dowiadujemy się o życiu Jeanette, jej dwóch porodach, o początkach pracy jako położnej w szpitalu, następnie o przejściu do "Ewy 2", która umożliwiła porody rodzinne i domowe. Poznajemy wiele par i okoliczności, w jakich przychodziły na świat ich dzieci. Każdy z rozdziałów ukazuje autorkę jako kobietę świadomą siebie, swojego ciała i umysłu: m.in. uczestniczyła w zajęciach sesshin – intensywnej praktyce medytacji. Przeczytałam "Położną" szybko, wywołała we mnie wiele emocji – zarówno irytację, śmiech, jak i łzy wzruszenia.

Najbardziej zapadło mi w pamięć zdanie Marka, który czekał, aż córka postanowi przyjść na świat. Gdy główka małej była już blisko, zapiął na szyi czarną muszkę, ubrany był w zielony T-shirt, pod którym na brzuchu ogrzewał pieluszki tetrowe:

"– Dzieci wybierają sobie rodziców, Gaja wybrała nas, jesteśmy oboje zaszczyceni. (...) Cieszymy się i z niecierpliwością czekamy, aby ją powitać. (…) To dziewczynka, więc chcę wyglądać elegancko, myślałem o marynarce ale ten symbol wystarczy – powiedział wskazując muszkę"*. Te piękne słowa zapadły mi w pamięć i już nie mogę doczekać się mojej kruszynki, która zechciała zostać moją córeczką, dla której będę przechowywać tę pozycję na półce.


---
* Jeanette Kalyta, „Położna 3550 cudów narodzin”, wyd. Znak, 2014, str. 315.