Czytając książkę miałam wrażenie, że widzę chłopca, który zakłada marynarkę taty, dorysowuje sobie wąsy i trenuje mówienie grubym głosem do lustra "kurwa, kurwa, ja pierdolę". Książka jest napisana potwornie wysilonym stylem, który ma imitować sposób wysławiania się twardego faceta, a jednocześnie intelektualisty.

Pierwszy efekt osiąga się za pomocą zdań takich jak "Celebrowałem wieczór pizzą, szlugiem i browarem, leżąc w wyrze"*. (Tu oczami wyobraźni zobaczyłam autorkę, jak marszczy śliczne czoło i próbuje wymyślić slangowe określenie pizzy, ale niestety się nie udało). Oprócz tego szpikuje się książkę mnóstwem wulgaryzmów, co dało niektórym internetowym recenzentom asumpt do porównań z Masłowską (pierwszoosobowa narracja chuligana), ale to niestety nie ta liga...

Drugi efekt osiąga się wrzucaniem od czasu do czasu cytatów z tzw. kultury wysokiej oraz przywołaniem chyba wszystkich klisz językowych i motywów literackich z powieści i filmów noir i neo-noir. Kiedy przeczytałam o inspektorze Aaronie Goldenthalu, homoseksualiście i milionerze, roześmiałam się na głos. Załapałam, jestem w książce Franka Millera bez obrazków! No i może autorka nie jest taką faszystką, jak Miller. Tylko dlaczego uparła się, na uszy Batmana, osadzić akcję w Krakowie, a nie w Gotham albo Sin City? Być może to wina mojego do bólu realistycznego temperamentu, ale fantastyczne wizje rozgrywające się w dobrze mi znanych miejscach były potwornym zgrzytem, zwłaszcza że na Osiedlu (miejscu wszelkiego bezprawia, skąd wywodzi się główny bohater) przemieszkałam ponad dekadę. Cóż, ach cóż złego wyrządziła autorce Krowodrza Górka (dawniej znana jako Osiedle XXX-lecia PRL), że tak ją obsmarowała? (Przypis dla bardziej łatwowiernych czytelników spoza Krakowa: nie, to nie jest opis realistyczny).


---
* Gaja Grzegorzewska, "Betonowy pałac", Wydawnictwo Literackie, 2014. str. 40.