W dziesięciu krótkich opowiadaniach autorka zmusza czytelnika do refleksji nad powszednimi przedmiotami, lecz także nad ludzką metafizyką ciekawości, przemijania, miłości i tęsknoty. Wspomina dzieciństwo i młodość, wydobywa z zakamarków pamięci detale, pokazuje w migawkowym ujęciu świat, ludzi i zdarzenia, które budowały osobowość młodej dziewczyny. Niekiedy prosta opowieść prowadzi do przewrotnej puenty; niekiedy piętrzy absurdy i dyskretnie podkpiwa z utartych obyczajów.

Margaret Atwood pisze też o sztuce pisania książek – lecz pod złudnie prostymi wskazówkami doświadczonej autorki kryje się wiele warstw celnych refleksji, zawsze bliskich codziennemu życiu.

[Bellona, 2009]