I
Mam problem z tą książką. Mam problem z filozofią jej autora. Na plus "Tabletkom..." (i autorowi) zapisuję przede wszystkim bardzo solidne zapoznanie się z opisywanym tematem (czyli tzw. głęboki research), solidne przemyślenie opisywanych kwestii, lekkość stylu - to coś co sprawia, że czyta się bezboleśnie. Nie ukrywam też, że pojmowanie chrześcijaństwa mam dość zbieżne z Hołownią.

II
Kolejna zaleta "Tabletek...": fakt, że możemy w nich przeczytać o rzeczach, o których z ambony raczej nie usłyszymy. Któż bowiem słyszał na przykład kazanie o aniołach? Kim są? Czy czymś więcej niż skrzyżowaniem utuczonego bobasa z gęsią?
A już absolutną rewelacją jest rozdział poświęcony relacji religia - ekologia.
Takich przykładów można podać więcej: rozdział o św. Józefie, czy część poświęcona śmierci Jezusa.

III
Wady? Rozdział dotyczący - gorącego w momencie pojawiania się książki w księgarniach, ale teraz już nieco zapomnianego - problemu krytyki przez Kościół "Kodu da Vinci" i książek z serii o Harrym Potterze. Tu niestety, autor popełnił błąd. Dziś, a minęły tylko dwa lata od wydania "Tabletek...", ta ich część trąci myszką. Za kolejna dwa lata, ktoś kto sięgnie po książkę Hołowni zada sobie pytanie: "Kim jest ten jakiś Dan Brown"?
Przyszła gwiazda "Mam Talent" miała szansę napisać książkę ponadczasową, a pozwalając zwyciężyć temperamentowi publicysty - trochę efekt uniwersalności popsuła.

IV
Mam też wątpliwości bardziej fundamentalne. Chodzi o filozofię "podania" informacji czytelnikowi. Otóż gwiazda "Mam talent" pisze o sprawach ostatecznych, najważniejszych przecież dla kogoś kto wierzy, stylem jakim opowiada się o ostatniej dyskotece czy niezłej popijawie. Nie zrozumcie mnie źle. Nie oburzam się. Tak jak nie oburzam się na przekłady Biblii na gwarę śląską, góralską i inne podobne eksperymenty. Coś mi jednak w tych przedsięwzięciach zgrzyta. Może to, że relacja z Sacrum zostaje w nich odarta z jakiejś tajemnicy.

V
Czytałem kiedyś wywiad z Szymonem Hołownią w którym wyłuszczał swoją filozofię na temat "promocji" religii. Jego przekaz był taki: do ludzi zanurzonych w popkulturze trzeba o religii mówić ich językiem. Inaczej nie zakumają. Ja mam wątpliwości. "Kupuję" argumentację publicysty Newsweeka w 30 proc.
Ale, kto wie... Może to on ma rację. Gdzieś, przeczytałem, nie pamiętam gdzie, takie zdanie: "Po owocach ich poznacie".

VI
Pisałem tu, że mimo tych usterek, warto "Tabletki..." przeczytać?
Warto. Choćby po to, żeby się dowiedzieć, czy Pan Bóg ma poczucie humoru.