Zbiór studiów Włodzimierza Szturca jest wyrazem świadomości, że w dramacie ludzkiego życia najważniejsza staje się "scena ostatnia". Autor z uwagą i wrażliwością przygląda się różnym tekstom artystycznym, by śledzić tropy zmagań z tanatycznym wyzwaniem. Pozostaje w kręgu swoich bliskich: książka ma charakter intymny. Poświadcza własną biografię przez doświadczenie i lekturę, tworzy przestrzeń spotkania z Księgą (Biblią, mitologiami, tradycjami teologicznymi i filozoficznymi) i z osobami (własną rodziną, Słowackim, Wyspiańskim, Beckettem, Artaudem). Dramat i teatr widziane są tu w bogactwie innych konstelacji literackich i kulturowych. Dramatyczność staje się pojęciem uniwersalnym, a nie gatunkowym.


"»Dotkliwe przestrzenie. Studia o rytmach śmierci« to trzecia z książek prof. dr. hab. Włodzimierza Szturca traktująca o sztuce, metafizyce i człowieku. Po »Szkicach o wrażliwości ludzkiej« i »Szkicach o namiętności« autor poddaje refleksji rytm śmierci. To książka znakomita, w której elegancja myśli współzawodniczy z elegancją słowa.

Bohaterami »Dotkliwych przestrzeni« są artyści, filozofowie i ich dzieła. Dzieła wyrastające ze spotkania – jak pisze autor – »tamtego świata«, ale także z trwogi, lęku i pasji. Centralną część książki tworzą refleksje dotyczące twórczości Stanisława Wyspiańskiego. Prezentowana interpretacja »Akropolis« jest prawdziwym popisem kunsztu teatrologa, historyka kultury, literatury, znawcy mitów i architektury. Dramat odczytany zostaje jako intymna wypowiedź poety. Trudna sztuka eseju znajduje w osobie Włodzimierza Szturca jednego ze swoich współczesnych mistrzów".

z recenzji dr. hab. Kazimierza Adamczyka


Prof. dr hab. Włodzimierz Szturc – jest pracownikiem Uniwersytetu Jagiellońskiego (Katedra Teatru i Dramatu) i wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie (na Wydziale Aktorskim). W ubiegłych latach wykładał w Université François Rabelais w Tours i w Institute des Civilizations Orientales w Paryżu. Głównymi dziedzinami jego badań są literatura XIX wieku, teatr polski i powszechny oraz mity i rytuały odległych kultur; im właśnie poświęcona jest poprzednia książka "Rytualne źródła teatru. Obrzęd – maska – święto" (2013). Jest autorem 12 monografii związanych z wyobraźnią twórczą, antropologią teatru i poetyką dramatu, takich jak: "Teoria dramatu romantycznego w Europie XIX w.", "Mitoznawstwo porównawcze" (współautor), "Archeologia wyobraźni. Studia o Słowackim i Norwidzie", "»Faust« Goethego. Ku antropologii romantycznej", "O obrotach sfer romantycznych. Studia o ideach wyobraźni", "Ironia romantyczna. Pojęcie, granice, poetyka", "Osiem szkiców o ironii", a także cyklu studiów o wrażliwości: "Moje przestrzenie", i o namiętności: "Nowe przestrzenie". Opublikował wiele szkiców, recenzji oraz artykułów z dziedziny literaturoznawstwa i wiedzy o teatrze. Jest współredaktorem kilku serii naukowych i pism literacko-naukowych. Wydał kilka sztuk teatralnych, wystawionych w polskich teatrach zawodowych.

[Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2015]