"Pyłki" to druga część "Wurta" i chociaż niezbyt mocno łączy się z pierwszą częścią, warto przeczytać obie te książki w odpowiedniej kolejności.

Wurtowe piórka, dzięki którym udaje się zapisywać i przeżywać czyjeś sny i marzenia (bardzo mi tu pasuje angielskie słowo dreams...) stały się w przyszłości bardziej popularne niż Coca-Cola w teraźniejszości. Piórka zastąpiły niemal wszystko: rozrywkę, komunikację, czasami zastępują kable, wtyczki i inne części elektroniczno-elektryczne, a nawet seks!

Ludzie nie zdają sobie sprawy, że istoty z Wurta zaczęły żyć własnym życiem, zapragnęły wyrwać się z monotonii konkretnego, ułożonego świata piórka, w którym żyją. Że chcą opanować ziemię, zostawić tam siebie, swoje opowiadania. Zaczyna się tzw. wojna lusterkowa, a "Pyłki" mówią o pierwszej bitwie. O tym, jak do świata rzeczywistego przedostała się śmiertelna Wurtistota (takie zlepki słowne są nagminne w prozie Noona). Śmiertelna, gdyż wszędzie rozsyła kwiaty, rośliny, które rozsypują pyłki. Co ciekawe, wszyscy w owym świecie cierpią na katar sienny, więc można łatwo sobie wyobrazić, co się dzieje, gdy stężenie pyłków coraz bardziej wzrasta i wzrasta, wzrasta...

Ludzie zaczynają umierać. Ludzie zaczynają być agresywni wobec tych, którzy są odporni na katar sienny. A są nimi tylko ci, którzy nie mogą śnić, którzy nigdy nie mieli do czynienia z Wurtem, bo Wurt to sen.

Cała historia jest opowiadana niejako z punktu widzenia kilku osób, ale główne role odgrywają tu dwie kobiety, które nie mogą śnić. Dwie "Dodo". Widmoglina i taxidziewczyna. To, na co trafiają poszczególne osoby, łączy się dla czytelnika w logiczną całość - dla nich, z powodu braku kontaktu, nie tak od razu. Korupcja, szantaż. Wszystko ma swoje miejsce w tej wojnie. Czy są w stanie przeciwstawić się jej dwie jednostki z niewielką pomocą przyjaciół?

Koniec zakręcony jak sen. Irracjonalny.