Czasami żartuję, że są tylko dwa powody, dla których warto pisać: terapia i zemsta - mówi Ismet Prcić, autor wyśmienitego debiutu literackiego obsypanego nagrodami. (...)

„Odłamki” zacząłem "pisać" w głowie, kiedy to pod koniec 1995 r. opuściłem swoje znajdujące się w stanie oblężenia miasto. Moja matka wysłała mnie w nieznane z książką Nedzada Ibrishimovica zatytułowaną "Ugursuz" pod pachą. Na stronie tytułowej napisała krótką notkę, która brzmiała: "Jesteś zdany na siebie, z wyrazami miłości, Henri" (ma na imię Henrietta; nie podpisała się "mama"). Kiedy tak młody człowiek zdaje sobie sprawę, że został sam, że nawet jego matka, która przecież kocha go najbardziej ze wszystkich, nigdy nie będzie świadkiem jego cierpienia, to tak naprawdę, wręcz namacalnie, człowiek ten jest zawsze sam i właśnie wtedy zaczyna snuć opowieść, aby nadać swojemu życiu jakiś cel. Szczególnie, jeśli literalnie jest zupełnie sam, pozbawiony poczucia bezpieczeństwa, w obcym otoczeniu.

Wywiad z autorem „Odłamków”: http://kultura.gazeta.pl

Fot. ze strony autora: www.ismetprcic.com.

Oprac. Sylwia_