Zofia Nałkowska (ur. 10 listopada 1884, zm. 17 grudnia 1954) dzieciństwo spędziła w Górkach pod Warszawą. Z tamtego okresu pochodzą opowiadania o zwierzętach – są psy, koty, wiewiórka, sarna, konie, a nawet jeż…

Jawi się dzieciństwo Nałkowskiej jako sielankowa przygoda, jako nierzeczywiste łaknienie życia. Nie widać tu pośpiechu, nie widać tu gorączki bytu. Daleko jeszcze do "Medalionów", pierwszej powojennej książki Nałkowskiej…

Do swych zwierząt Nałkowska odnosi się jak do przyjaciół, niejednokrotnie wmawiając czytelnikowi, że zwierzęta mówią, myślą, czują jak ludzie.

Przykuwają uwagę opisy przyrody – Nałkowska jest tu poetką, nie prozaikiem. Jest w tych opowiadaniach zaduma, głębsza refleksja. Jak żyć, jak umierać, jak koegzystować z innymi – pokazują to zwierzęta Nałkowskiej.

Polecam głównie ekologom.