Istnieją książki, które wydawcy powinni zaopatrywać w ostrzeżenie, że podczas czytania nie wolno jeść, pić ani przebywać w pomieszczeniach, w których obowiązuje cisza, bo grozi to albo zadławieniem, albo narażeniem się na krzywe spojrzenia ludzi pragnących ciszy i spokoju.

Do tego typu należy „Lokator do wynajęcia” Iwony Banach. Co chwilę wybuchałam śmiechem, choć przyznam też, że pod koniec byłam już zmęczona, marzyłam o ciszy i spokoju. W powieści ciągle się coś dzieje (dla mnie za dużo), akcja jest bardzo wartka, bohaterowie szaleni, choć czasami trudno uwierzyć, że tylu wariatów może spotkać się w jednym miejscu.

Główną bohaterką jest dwudziestoparoletnia Miśka, która wynajmuje się jako lokatorka domów z jakichś powodów tymczasowo opuszczonych przez właścicieli. Dostaje podwójne zlecenie w Zawilcu koło Zakopanego. Jej zadaniem jest „używanie” domu (o numerze 666!) i obserwowanie mieszkających po sąsiedzku staruszek, czy czasem nie potrzeba im pomocy lub opieki. Miśka podejmuje się tego ze swoim wspólnikiem Noldim. Wydaje się, że zlecenie będzie łatwe i przyjemne. Jednak staruszki sprawiają wrażenie, iż są z piekła rodem, dom rzuca nożami, w krzakach leży trup, a przed domem siedzi siny zakopiański misiek. Akcja się rozkręca. Ciągle dzieją się niezwykłe rzeczy.

Autorka ma lekki styl. Potrafi rozśmieszyć czytelnika, czasami go zaskakuje nieoczekiwanym zwrotem akcji i całą galerią nietuzinkowych postaci. Okazuje się, że górale to krewki naród, więc najlepiej nie wchodzić im w drogę (i nie zrywać kwiatków w ich ogródkach!).

Iwona Banach łączy konwencje komedii i kryminału. Trochę jej powieść przypomina utwory Chmielewskiej. Tu wszystko jest zwariowane.

„Lokator do wynajęcia” jest dobry na poprawę humoru. Jeżeli ktoś lubi szaleństwo w czystym wydaniu, pewnie będzie zadowolony z lektury.