Bohater większości dzieł Hamsuna to charakterystyczna, samotnicza osobowość, jego na wskroś własny wynalazek, owoc ciała i krwi poety. Jest „cudzoziemcem życia” jak Nagel w „Misteriach”, myśliwym i nomadą jak Glahn w „Panie”, łowcą przygód jak mnich Vendt. W późniejszych dziełach ten wędrowiec się zestarzał. Żyje „pod jesiennym niebem’, gra z nałożonym na struny tłumikiem. Jego odczucie natury nie jest już płomiennym ubóstwieniem życia: przybrało postać ściszoną, skupioną, nostalgiczną... Ten wędrowiec kocha prawie zawsze dumną, nieprzystępną, a jednak odwzajemniającą jego uczucia kobietę, może najpiękniej sportretowaną w „Wiktorii”. Ma odrazę do życia miejskiego i do cywilizacji. W ten sposób Hamsun staje się krytykiem kultury współczesnej. Stanowi to jednak wypływ także jego zasadniczego poglądu na życie, jego miłości do bytu pierwotnego*.



---
* Harald Beyer, "Norwegische Literatur", 1927, cyt. za: Aleksander Rogalski, "Knut Hamsun", wyd. Czytelnik, 1981, s. 98.