Dawno nie czytałem tak marnej literatury. Zola lekką stopą przechodzi od zarysowania twardej, wulgarnej przyziemności ogółu górników do opiewania wzniosłych bohaterów przejętych nagle powszechnym dobrem ludzkości. Zjadaczy chleba przerabia w aniołów jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zdawkowo tylko opisując jedną-dwie rozmowy, w jakich Stefan rysował obecną nędzę i przyszłą sprawiedliwość, która "lada dzień...". Trochę za łatwo mu wychodzi ten manewr z ludźmi do bólu zajętymi własną codziennością i własnym wąskim interesem.

Równie łatwo jak epatowanie patosem przychodzi Zoli epatowanie bestialstwem. Niektóre sceny (zwłaszcza wyrwanie członka zwłokom i wymachiwanie nim) to już sztuka dla sztuki.

W rozruchach bierze udział 3000 ludzi, ale istotne zdarzenia zawsze przytrafiają się gronu 6-8 głównych bohaterów. Zola skrupulatnie wylicza, że tłum zwiększył się do dwu, dwu i pół, trzech tysięcy, ale poza tą suchą liczbą samych ludzi nie czuć i nie widać, bo wszystko dzieje się w wąskim kręgu. Stąd uporczywe zbiegi okoliczności - rywal wciąż natrafia na rywala, kochanek na kochankę, X przechodzi gdzieś akurat wtedy, gdy Y dokonuje czegoś złowieszczego, a jeszcze przypadkiem z boku przygląda się temu Z. Wszystko to Zola przedstawia z taką naturalnością, jakby teren osiedla i kopalni miał rozmiar placu zabaw.Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu Z ważkiego tematu robi się rozdęta, histeryczna groteska.