Kultura europejska, nastawiona na panowanie nad światem i zdominowana przez naukę, stanowi nie tylko zagrożenie dla ludzkości, dla samej jej egzystencji; wynikiem takiej orientacji kultury jest także [...] jej istotne zubożenie duchowe, "zapomnienie" o wielu wątkach naszej własnej tradycji. "W rezultacie - pisze Gadamer - kultura wnętrza duchowego, intensywność osobistych problemów ludzkiego życia i siła ekspresyjna wyrażających je dzieł artystycznych staje się dla nas obca", przez to tracimy zdolność rozumienia samych siebie. Rozważana z tej perspektywy, hermeneutyka stanowi próbę przywrócenia człowiekowi tej zdolności przez ukazanie jego pierwotnej przynależności do świata. Jak pamiętamy bowiem, dla hermeneutyków rozumienie siebie i rozumienie świata są od siebie nieodłączne.

[PIW, 1991]