Lata 40. XIX wieku, bezimienna górska wioska w rejonie Rodan-Alpy. Po sezonie ciężkiej pracy zaczyna padać śnieg, mieszkańcy zamykają się w domach, a nikt spoza wsi raczej się nie fatyguje z wizytami - i tak aż do wiosny. I byłaby to zima jak wszystkie inne, gdyby pewnego dnia nie zniknęła bez śladu młoda dziewczyna, a ktoś nie usiłowałby porwać pewnego młodzieńca. Od tego dnia z każdym rokiem znika coraz więcej osób, aż mieszkańcy decydują się zaalarmować władze i do wioski przybywa kapitan Langlois z szóstką żandarmów. Zarządza specjalne środki ostrożności, rozstawia straże, po czym... znika kolejna osoba, a kapitan wiąże swój los z wioską na zawsze.

Nie jest to jednak opowieść o morderstwach, autor nie epatuje ani krwią, ani zwłokami, używa ich w dawkach eleganckich i raczej homeopatycznych, nie ma tu też w zasadzie dochodzenia ani dywagacji na temat mordercy i jego czynów. Giono chce bowiem opowiedzieć o dramacie sumienia i ludzkiej drapieżnej natury, a może także o fatum, przed którym nie da się ocalić nawet najbliższej osoby. Pisarz mówi o tym wszystkim w oszczędnych słowach, raczej niedopowiadając, niż dodając choćby o słówko za wiele.

Nadchodzi zima, chmury schodzą coraz niżej, zaczyna padać śnieg i nie przestanie aż do wiosny. W lasach budzą się wilki, a w ludziach?