W mojej recenzji zdradzam, o czym jest dzieło i podaję w zarysie jego treść.


Po raz pierwszy zetknęłam się z tym tekstem na trzecim roku studiów, szukając materiałów do pracy zaliczeniowej o gotycyzmie. Z tą jakże uroczą historią zapoznała mnie pani profesor Maria Janion dzięki swojej rewelacyjnej książce pt. "Wampir. Biografia symboliczna".

"Carmilla" bardzo mnie zaskoczyła odwagą, z jaką został potraktowany temat wampiryzmu. Oto kobieta wampir, tytułowa Carmilla, interesuje się... młodym dziewczęciem. Mamy tutaj wampiryzm w wydaniu lesbijskim, co w czasach Le Fanu było dosyć perwersyjne.

Główna ofiara wampira mieszka ze swoim ojcem w rezydencji położonej na odludziu, doskwiera jej brak towarzystwa, szczególnie dziewcząt w jej wieku. Jakby w odpowiedzi na najgorętsze prośby dzieweczki zjawia się Carmilla, zjawiskowo piękna, o nienagannych manierach, budząca sympatię w mieszkańcach samotnego domostwa. Obie panienki zaprzyjaźniają się i spędzają ze sobą dużo czasu, mimo iż nowo przybyła panna ma trochę dziwne obyczaje...

"Carmilla" bardzo mi się podobała, to piękny przykład wczesnej literatury grozy, przodek dzisiejszych horrorów. Dziewczyna-wampir z prozy Le Fanu u współczesnych pisarzowi budziła grozę, dziś budzi zachwyt elegancją, delikatnością, czułością, z jaką została opisana ona sama oraz jej stosunek do ofiary, urodziwej dziewicy. Poza tym jest to dzieło bardzo przydatne, dowiadujemy się z niego m.in.: po czym można poznać wampira, jak należy się zachowywać, aby za wampira uchodzić, gdzie krwiopijca powinien szukać sobie ofiary i jakiej, bo oczywiście krew młodziutkiej, przepięknej dziewicy na pewno jest smaczniejsza niż np. krew szczurów, oraz jak poznać, czy ktoś z naszych znajomych nie jest przypadkiem gnębiony przez żądną jego krwi bestię.

Polecam "Carmillę" wszystkim miłośnikom wampirów oraz wielbicielom powieści gotyckich - i pamiętajcie, uważajcie na osoby, które zjawiły się nie wiadomo skąd i koniecznie chcą się z Wami zaprzyjaźnić ;-).