Każda rzecz ma swój czas i - każdy człowiek.

Ten należący do pana Maeterlincka, zdaje się, już minął, co dziwi nas, ponieważ jego twórczość jest niezwykle bogata i piękna. Słyszałem, jak kiedyś pewien profesor filozofii mówił o granicy zapominania, którą wyraził liczbą 30 lat, jeśli wierzyć temu człowiekowi, Maeterlinck zdążył się zdezaktualizować już kilkakrotnie, jeśli jednak ktoś odważy się nie dać mu wiary, proponuję, aby sięgnął po jeden z przyrodniczych esejów Maeterlincka, odkurzył go, być może odkrył na nowo.

Co jest takiego pięknego w Maeterlincku? Rzecz prosta – zachwyt nad tym, co tak bliskie i jednocześnie tak dalekie, proste, a jednak imponująco złożone. Niewielu było takich, którzy zajmowali się filozofią i pszczołami, z wyjątkiem może Greków, Hindusów czy Arabów, którzy u jednych i drugich co nieco podejrzeli. Maeterlinck nie boi się śmieszności i z podziwem śledzi życie małych stworzeń, odkrywając wielką o nich prawdę. Prawdę o ładzie, porządku, pszczelim kosmosie, a także o człowieku.

Kto wzgardzi czasem, który minął, lub owadem, który z względu na rozmiar nie zasłużył na uwagę, niech żałuje, bo oto umarł czas, który ciągle, jak wszystko, co wybitne, godny jest być teraźniejszością.