Przeczytałem prawie wszystkie książeki Gaardera. Większość z nich podobała mi się mniej lub bardziej. Ale były też takie, które po przeczytaniu pierwszych kilku stron kierowały mnie z powrotem do biblioteki w celu oddania ich. Były one po prostu przeznaczone dla młodszego i przez to mniej wymagającego czytelnika.

Przez tytuł podchodziłem z pewnym sceptycyzmem i dystansem do "Córki dyrektora cyrku". Wypożyczyłem tę książkę spodziewając się, że będzie to coś w rodzaju bajki dla dzieci zabarwionej filozoficznymi sentencjami. Jakże się pomyliłem! Okazała się ona bowiem spojrzeniem na własne życie już nie tak młodego, ale jeszcze pełnego wigoru człowieka. Jak na książkę autorstwa Gaardera, wyjątkowo mało jest tu filozofii, ale za to przedstawionych zostało dużo różnych aspektów życia: od dorastania w rozbitej rodzinie do erotyki.

Książkę oczywiście polecam, ale jest kilka rzeczy które mnie osobiście nie podobały się. Wg mnie niektóre momenty są zbyt rozwlekłe, tłumaczą rzeczy oczywiste w sposób wręcz "łopatologiczny". Może czepiam się szczegółów, ale opowieści wplecione w fabułę, choć niekiedy niezbędne w celu zrozumienia książki, są nieco banalne i sprawiają wrażenie, że autor faktycznie miał potrzebę wypróżnić się ze swoich myśli. Pozycja, choć opowiadająca o rzeczach jak najbardziej realnych, zawiera w sobie moment, w który naprawdę trudno uwierzyć, że mógł się wydarzyć. Jednak warto pamiętać, że książki rządzą się własnymi prawami.

"Córka dyrektora cyrku" jest przeznaczona głównie dla starszych czytelników, co nie oznacza, że jest ona dla dorosłych. Wymaga pewnego wysiłku od czytelnika, bo w pewnym momencie urywa się jakby przed finałem. Ci, którzy czytali inne książki Gaardera, niezbyt się zdziwią. Jesteśmy na ten moment przygotowywani od samego początku powieści.