Scumbler (Scum), jak sam o sobie mówi (książka jest napisana w 1 os.), jest średnio stary. Jest Amerykaninem mieszkającym na stałe w Paryżu, gdzie para się malarstwem. To doświadczony przez życie i wiek zdolny artysta, malujący Paryż od jego codziennej strony. Jego obrazy oddają bardziej jego emocje niż rzeczywistość.

Właściwie wiek stanowi jego główny problem; ma jeszcze kilka innych - pomniejszych, dotyczących jego artystycznej natury, ale z nimi może sobie poradzić. Od starości jeszcze nikt nie uciekł, no, chyba że przez śmierć, ale ta książka nie jest o śmierci. Jest o życiu, o tym, jak mało mamy czasu, by zrealizować swoje wszystkie marzenia.

Scum jest szczęśliwy, prowadzi takie życie, jakie chce, jeździ po mieście na motorze, zatrzymuje się tam gdzie chce, maluje to co chce. Jest wolny, kocha swoją rodzinę, ludzi i kocha malować. Ma jeszcze jedną pasję, która nie za bardzo pasuje do stereotypu malarza. Jest majsterkowiczem, odnawia stare zapomniane poddasza, szopy etc. i przerabia je na lokale, które wynajmuje różnym artystom i życiowym rozbitkom.

Wharton włączył do tej książki swoje krótkie wiersze (nie znam się na poezji, zdaniem laika - czyli moim - są to wiersze). Obrazują one emocje danej chwili. Czy to się komuś podoba, czy nie: sprawa gustu. Mnie się raczej podobało, chociaż nigdy nie zatrzymywałem się dłużej przy analizie tych wierszyków.

"Werniks" jest napisany dynamicznym, obrazowym językiem. Nie raz, czytając tę książkę w tramwaju, wybuchałem śmiechem, co u niektórych ludzi wywoływało spojrzenia pełne politowania, moim skromnym zdaniem - zazdrościli mi tego, że siedzę ;). Książka ta jest pochwałą życia, rodziny, tego, by żyć w zgodzie z samym sobą, bo to jest jedyna droga do szczęścia. Polecam wszystkim tym, co szukają swojego szczęścia i tym, co już je znaleźli.