Tokio tuż po wojnie japońsko-amerykańskiej, zniszczone, biedne, brzydkie - i oni: ubogi student Yoshioka Tsutome, pragnący kontaktów fizycznych z dziewczynami, oraz Morita Mitsu, na pozór zwyczajna, niezbyt ładna panienka, która naiwnie marzy o miłości oglądanej w filmach z ulubionymi aktorami. Morita jest jednak dziewczyną niezwykłą, dziewczyną o duszy anioła, dobrą i głęboko współczującą innym, która nie zawahała się, gdy trzeba było odejść z domu, by nie przeszkadzać macosze, jak również by pomagać innym, nawet kosztem własnych marzeń. Yoshioka natomiast jest pozbawionym skrupułów młodym człowiekiem, niewidzącym nic złego w tym, że wykorzysta dziewczynę.

Ich krótka, odmierzona zaledwie dwoma spotkaniami znajomość, nawiązana dzięki temu, że Yoshioka przypadkowo wybrał właśnie Moritę dla zaspokojenia popędu seksualnego, pozostawia trwały ślad w psychice obojga.

Dziewczyna, dla której randka z panem studentem jest spełnieniem marzeń, obdarza go uczuciem i nie rozumie, dlaczego on nie chce kontynuować spotkań i porzuca ją po wspólnie spędzonej nocy. Yoshioka natomiast zapomina o niej szybko, kończy studia, znajduje pracę i narzeczoną, a przypomina sobie znów o Mitsu, gdy odczuwa potrzebę posiadania kobiety do zaspokajania swoich potrzeb seksualnych. Odszukuje ją, ale wówczas okazuje się, że ona jest chora i nie chce się z nim spotykać.

Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

Shūsaku Endō w "Kobiecie, którą porzuciłem" nie tylko przybliża czytającemu egzotyczną Japonię, jej odmienne od europejskich obyczaje i normy moralne, ale również pobudza do refleksji nad samotnością jednostki w społeczeństwie, Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

Podczas ponownej lektury znów poruszyła mnie do głębi treść tej książki i prawda, którą uświadomił sobie Yoshioka, "że gdy ktoś choć raz jeden przejdzie przez nasze życie, pozostawia w nim ślad, którego nie można zatrzeć "*.


---
* Shūsaku Endō, "Kobieta,którą porzuciłem", przeł. I. Denysenko, wyd. PAX, 1972, str. 152.


[Opinia ukazała się na moim blogu oraz portalu lubimyczytac.pl]