Książka, poświęcona wczesnym pismom Hegla, jest jedną z najważniejszych istniejących monografii Heglowskiej filozofii, a w odniesieniu do okresu stanowiącego przedmiot zainteresowań autora – od republikańskich pism z lat 1793-1796 po "Fenomenologię ducha" – stanowi prawdopodobnie po dziś dzień najpełniejsze i najbardziej przekrojowe opracowanie tematu. Istotną wartością tej publikacji jest także przyjęta przez autora perspektywa, przeciwstawiająca się dominującym przed II wojną światową liniom interpretacji tekstów młodego Hegla, kładącym nacisk na teologiczny wymiar jego wczesnej filozofii. Lukácsa interesuje przede wszystkim Hegel społeczny i polityczny, Hegel zafascynowany rewolucją francuską, a także – i ten aspekt decyduje o specyfice i wartości książki – Hegel zainteresowany rozwijającą się wówczas ekonomią polityczną.


"Swoista, historyczna wielkość Hegla jest bowiem rzeczywiście zrozumiała tylko w tym kontekście. Każdy myśliciel jest – jak często mawiał Hegel – dzieckiem swojej epoki; o tyle też z natury rzeczy nawiązuje do swych poprzedników. Gdy jednak trzeba określić znaczenie i rangę jakiegoś myśliciela, to należy zapytać, jak dalece był on pod względem treściowym i metodologicznym zależny od tego dziedzictwa myślowego, które z konieczności przejął od swych poprzedników, a w jakim stopniu potrafił te przejęte treści i formy filozoficzne sprawdzać w nieuprzedzonej konfrontacji z rzeczywistością samą, dzięki temu krytycznie je przezwyciężając i kontynuując w nowej postaci; słowem, należy zapytać, w jakiej mierze przyjmuje on za punkt wyjścia samą rzeczywistość, a jak dalece określany jest przez filozoficzną tradycję swych poprzedników".

z tekstu

[PWN, 2014]