Na książkę Bieńczyka natrafiłam zupełnym przypadkiem, na jakimś forum, ktoś gdzieś zachęcał. No i postanowiłam spróbować, bo co mi szkodzi.

Nie od razu udało mi się przeniknąć do świata bohaterów. A to za sprawą języka, który stanowi o niebanalności powieści. Ale trzeba się na niego przestawić. Wczuć. Zasmakować. Jest niezwykły, z początku może wydawać się dziwny i zgoła chaotyczny, ale - jak to mówią - apetyt rośnie w miarę jedzenia. A dla wytrwałych nagroda. Wraz z przekładaniem kolejnych kart, chłonięciem następnych zdań, nowych słów, ten język sprawia, że świat dookoła nabiera zupełnie innych kolorów niż dotychczas. Że zatrzymujemy się i patrzymy jakby trochę inaczej. Uważniej. Dostrzegając szczegóły. Urzekający jest sposób prowadzenia narracji - pełen zaskakujących skojarzeń, pojawiających się znienacka rymów, trafnych porównań, metafor, intrygujących niedopowiedzeń. Wszystko to wspaniale oddaje atmosferę, jaka w danym momencie towarzyszy bohaterom. Pozwala wkroczyć do ich rzeczywistości. Poczuć ich myśli. Ich szczęście, niecierpliwość, radość - ale też niepewność, strach, ból. I rozdzierającą rozpacz. Nie zapominajmy, że dookoła trwa wojna.

Ale rzecz jest przede wszystkim o miłości. Miłości na przekór wszystkiemu. Miłości ostoi. Miłości z błyskiem w oku. Młodzieńczej, świeżej, w promieniach leniwie wschodzącego właśnie słońca, w zapachu deszczu, wiatru we włosach, w smaku rozpływającej się w ustach czekolady i prawdziwego soku pomarańczowego. Miłości - lekarstwa na całe zło. Tak - Miłość, Beztroska, Nadzieja, Błogość. Smak życia. I choć w tym życiu piękne są tylko chwile, to właśnie dla nich warto żyć. Tu i teraz, bo wszystko może się zaraz skończyć, bo nie wiem, co spotka mnie tuż za zakrętem.

Szczerze polecam.