„Starorzecza” to opowieść o losach rodziny autora. Antoni Kroh odkrywa przed czytelnikiem historię swoich bliższych i dalszych krewnych, a także własne, od początku XX wieku po czasy współczesne. Ciekawie i ze szczegółami opisuje wiele barwnych sytuacji życia codziennego, zarówno ponure, jak i zabawne. Źródłem informacji, które przedstawia czytelnikowi są opowieści i przekazy rodzinne.

Książka nie obfituje w szczegółowe opisy wydarzeń historycznych, choć dotknęły one również rodzinę autora. Wątki historyczne pełnią głównie rolę tła. Choć niewątpliwie odegrały znaczącą rolę, to jednak pisarz skupia się przede wszystkim na zobrazowaniu relacji, zwyczajów i obyczajów rodzinnych. Sprawia to, że lektura jest interesująca i przyjemna.

W wielu momentach można utożsamić się z sytuacjami, które przytacza autor. Choć daje się również zauważyć, że niektóre zwyczaje czy obyczaje się już zatarły. Wielu bardzo młodym osobom wybrane zdarzenia mogłyby wydać się niewyobrażalne czy wręcz nierealne.

Kroh wplata w swoje opowieści wiersze, wyliczanki podwórkowe, powiedzonka, teksty piosenek, które były nieodłącznym elementem życia codziennego. Dołączył również liczne fotografie rodzinne. To wszystko powoduje, że czytając można mieć wrażenie, jakby obok siedział sam autor, który opowiada nam o losach własnych i swoich przodków, pokazując wiele ciekawych zdjęć, podśpiewując przy tym od czasu do czasu zapomniane już piosenki.

Czytając miałam poczucie chaosu, braku chronologii, nieuporządkowania faktów. Początkowo trochę mnie to zniechęciło, jednak nie przesłoniło pragnienia poznania historii rodziny autora, która okazała się bardzo ciekawa. Urzekła mnie autoironia pisarza i jego poczucie humoru, w dobrym guście.

„Starorzecza” to dosyć gruba książka, gdyż liczy blisko sześćset stron. Jednak nie można się nią znudzić, ponieważ dzieje rodziny pisane przez samo życie i przedstawione w tak efektowny sposób przez Antoniego Kroha składają się na niezwykle fascynującą opowieść.