Steven King w "Jak pisać" bardzo konkretnie radzi, jak zacząć swoją przygodę z pisaniem. Od początku zaciekawia życiorysem, nie zagłębiając się w szczegóły, zręcznie wplatając opowieści o swych pisarskich początkach. Już we wstępie podkreśla, iż nie będzie to książka obciążająca czytelnika wnikliwymi wywodami i uwagami dotyczącymi pisarstwa. Patrząc na stosunkowo niewielką liczbę stron, można śmiało uwierzyć w jego zapewnienia.

Autor zręcznie przechodzi do meritum i dzieli się z czytelnikiem swoimi przemyśleniami dotyczącymi pisania oraz doświadczeniem. Daje między innymi techniczne wskazówki. Pisze o konstruowaniu dialogów, o nadużywaniu niektórych części mowy, skupianiu się na obszernych opisach postaci czy krajobrazu, jak również o wielu innych kwestiach. Tym samym podkreśla, że wszystko to wpływa na wrażenia odbiorców. Jednak czytając tę książkę mamy wrażenie, że autor nie tylko chce nam przekazać praktyczne zalecenia odnośnie do pisania. Skupia się również na odczuciach, emocjach, jakie towarzyszą pisarzowi podczas tworzenia. Rada, która wysuwa się na pierwszy plan, to żeby pisać dla przyjemności, nie z obowiązku.

Podczas lektury możemy poczuć się tak, jakbyśmy mieli obok suflera, który szybko podpowie, jak poradzić sobie w danej sytuacji podczas pisania książki. A także odnieść wrażenie, jakby obok stał trener, który motywuje nas do działania i ćwiczenia. A przede wszystkim - dostrzec człowieka z pasją, który nas nią zaraża.

Jest to propozycja nie tylko dla ludzi, którzy chcą nauczyć się pisać, ale również dla tych, co chcieliby poznać kulisy i tajniki pisarstwa. Steven King pokazuje je w mistrzowskim stylu.