Zakończyłam lekturę "Ranta" i mam bardzo mieszane uczucia. Książka jest wielką kumulacją najbardziej dziwnych i szokujących pomysłów, nie ma w niej miejsca na zwyczajność i przeciętność.

Głównym bohaterem jest małomiasteczkowy chłopak, a jego losy i dokonania poznajemy z wypowiedzi różnych osób, np. rodziny, przyjaciół i znajomych. Oczywiście wypowiedzi są często sprzeczne ze sobą i niejednoznaczne, w innym stylu. Czytelnik musi sam z fragmentów układanki stworzyć cały obraz. Dobrze, że przynajmniej są chronologiczne. Formuła początkowo interesująca, w połowie zaczęła mnie jednak męczyć.

To, czego możemy się spodziewać, dobrze podsumowuje wypowiedź samego Ranta:

"(...) mówi dalej Rant – jeśli uda mi się wmówić rodzicom, że niewiele można się po mnie spodziewać i dam im powód do zamartwiania się, że źle mnie wychowali, to wtedy zwykły fakt, że zrobię jakiejś dziewczynie dziecko sprawi, że przyjmą to z euforią i ulgą"*.

Postanowiłam nie zdradzać, co dokładnie robi Rant i jakie ma to konsekwencje, wspomnę jedynie o party crashingu. Impreza polega na celowym niszczeniu aut - oczywiście nie przypadkowych, ale specjalnie oznaczonych, aby było wiadomo, kto bierze udział w zabawie. Celem nie jest wcale skrzywdzenie kogokolwiek, a jedynie delikatne otarcie się o śmierć, podniesienie poziomu adrenaliny. Niektórzy chcą pokonać swoje lęki, inni poczuć coś mocniejszego. Fragmenty o zasadach odbywania się party crashingu i przebiegu niektórych z tych imprez uważam za najzabawniejsze.

Ostatnia część historii i zakończenie nie przypadło mi zbytnio do gustu. Uważam, że nie jest to najlepsza książka Palahniuka.

Nagromadzenie absurdu na stronicach, chwilami zastanawiało mnie, jak ktoś mógł chcieć wydać taką powieść... Kolejną myślą było, kto będzie chciał ją przeczytać... Pewnie ja, a także każdą kolejną napisaną przez Palahniuka.


---
* Charles Palahniuk, "Rant", przeł. Elżbieta Gałązka-Salamon, wyd. Niebieska Studnia, 2012, s. 174.