Tatarzy uderzyli najpierw z dużym impetem i wyparli dwie chorągwie kozackie, stojące z przodu ugrupowania, ale pod ogniem dział i piechoty natarcie ich załamało się. Kantymir, widząc, że i tutaj podczas obrony przewaga ogniowa przeciwnika jest zbyt duża, przez następną godzinę próbował wywabić Polaków z obozu. Stąd powtarzające się po sobie harce, połączone z ostrzałem tak z łuków, jak i janczarek. Wojska Zamoyskiego nie broniły się rotami, a raczej spontanicznie, bez porządku „... skupiwszy się kilkadziesiąt, tak się strzelali z Tatarami, a Tatarowie w wielkie hufce się kupili, kiedy nasze spierali”. Podczas walki żołnierze zdobyli chorągiew Kantymira, którą przyniesiono następnie Zamoyskiemu. W starciu pochwycono również jednego więźnia.


Celem pracy oddanej do rąk Czytelnika jest opisanie wydarzeń kampanii 1618 roku oraz określenie celów strategicznych i politycznych, jakimi kierowały się obie strony konfliktu. Wobec ogromnej krytyki hetmana Żółkiewskiego autor dużo uwagi poświęcił temu właśnie wątkowi, starając się zrozumieć przyczyny takich, a nie innych działań wodza podczas opisywanej kampanii.

Paweł Nowatkiewicz (ur. w 1975 r. w Warszawie), absolwent Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, doktorant Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Specjalizuje się w historii wojskowości oraz dziejów najnowszych, a szczególnie historii służb specjalnych. Aktualnie przygotowuje pracę doktorską dotyczącą jednej z organizacji wywiadowczych rządu londyńskiego, działającej na ziemiach polskich w latach 1949–1954.

[Inforteditions, 2009]