Podobno najgorsza powieść Houellebecqa. Daj Bóg więcej pisarzy piszących równie "złe" powieści. Czuje się w tej prozie całą historię współczesnej francuskiej literatury i komiksu dla dorosłych (tak, tak, komiksu - kto zna "RankXeroxa", ten zrozumie, o co chodzi). Czuje się też ogromną wrażliwość i skłonność do niebanalnej refleksji.

"Możliwość wyspy" to taka współczesna "spowiedź dziecięcia wieku". Bohater płynie przez życie z ogromnym wyczuciem nawigacyjnym w sprawach finansowych i z równie ogromną łatwością pakuje się na mielizny w relacjach emocjonalnych.

Daniel1 (bo będą i inni Daniele) jest człowiekiem bogatym, cynicznym i niewierzącym. Jako taki jest więc idealnym materiałem na apostoła nowej wiary. Ta wiara wiele ma odmienić. Niestety, niewiele w jego życiu. I kolejnych jego życiach. O tym również jest ta książka.

Razem z wszystkimi danielami wierzymy, ze wyspa istnieje. Jest taka możliwość, jest więc dokąd iść.

Dodatkowo - sporo precyzyjnych i ,co ważne, nieprymitywnych porad z zakresu ars amandi. Debiutujące dziewczęta mogą się przy okazji nauczyć, jak sprostać coitalnym potrzebom debiutujących młodzieńców, a dorastający młodzieńcy odkryją pomiędzy wierszami praktyczną instrukcję obsługi łechtaczki.

To kolejna zaleta prozy Houellebecqa. Nie do pominięcia wobec nieustających dyskusji wokół permanentnego niedowładu oficjalnej edukacji.