Co najciekawsze, to nie heroina powstrzymywała Montego i takich jak on przed rzuceniem nałogu. To prawda, że odstawienie narkotyku nie należy do przyjemności, ale ostatecznie każdy zdołałby wytrzymać tydzień piekła, gdyby mu zależało. Nie, tym co   n a p r a w d ę  powstrzymywało ich wszystkich przed posłaniem białej śmierci w cholerę, była obawa przed tym co czeka ich tam, na zewnątrz, poza dotychczasowym światkiem, w którym się tak długo obracali. Przecież znaleźli już swoje miejsce na ziemi – wiedzieli, kim są. Byli  k i m ś. A tu nagle groziło im, że znów staną się nikim. Montemu na przykład groziło, że na powrót zamieni się w faceta z podłej nowojorskiej dzielnicy, któremu nic nigdy się w życiu nie udało, w kogoś, kto dzień w dzień zasuwa do pracy w fabryce, a wieczorami chleje piwsko.
To dlatego wszyscy zaczynają brać i dlatego biorą, chociaż w każdej chwili mogliby przestać – żeby stać się  k i m ś. Narkomanem. Ćpunem. Lepsze to, niż być nikim...*


---
* Sara Gran, "Heroina", przeł. Urszula Gardner, wyd. Książnica, 2007, s. 116.