Czasy prehistoryczne w świecie Valdemaru. Uczestnicy wojny sprzed dziesięciu lat odłożyli na bok miecze i chwycili za kilofy, by w wielkiej skale wykuwać dla siebie nowe miasto – Białego Gryfa. Praca wre, jednak przed naszymi bohaterami, Bursztynowym Żurawiem i gryfem Skandranonem, pojawia się problem – na ich tereny przybywa poselstwo od Czarnych Królów Haighlei, roszczące sobie prawa do tych ziem. Jedynym pokojowym wyjściem, mającym zapobiec wojnie o tereny, na których powstaje Biały Gryf, jest wyprawa na dwór Haighlei.

Jednak jakakolwiek zmiana w życiu tego narodu jest możliwa podczas Zaćmienia, kiedy to bogowie przekazują swoją wolę kapłanom i władcy. Pracy posła nie ułatwia fakt, że na dworze Haighlei mają miejsce zabójstwa przeciwników podpisania pokojowego traktatu oraz że wszelkie poszlaki wskazują na nieszczęsnych przybyszów...

Biorąc do ręki książkę z tak zapowiadającą się fabułą byłam nastawiona optymistycznie. Jednak to, co wydawało się interesującym połączeniem fantasy i kryminału, okazało się literackim niewypałem. Jest to najsłabsza część trylogii „Wojen Magów”. Wydarzenia są przewidywalnie i mało wciągające, język powieści męczący (strasznie prosty), morderca jest nam znany od samego początku i, co najgorsze, postacie są czarno-białe. Na domiar złego dobrzy bohaterowie są idealizowani do granic przesady – dobrzy, mądrzy, sprawiedliwi, umieją się zachować prawidłowo w każdej sytuacji - słowem wzory wszelkich cnót. Jedyną barwniejszą postacią jest dla mnie gryf Skandranon - bardziej żywiołowy i czasem zabawny (tylko w porównaniu do reszty bohaterów), jednak nawet on nie wystarczy, by podnieść ogólny poziom książki.

Gdyby nie to, że czytałam już inne książki tej, według mnie, całkiem przyzwoitej autorki, to ta pozycja mogłaby mnie zniechęcić do całej twórczości Lackey.