Główny bohater, muzyk, dokonuje w książce rozrachunków z samym sobą. Instrument, na którym gra jest przedstawiony w książce jako kompan, towarzysz i milczący świadek jego zmagań życiowych. Kontrabas, czasem traktowany jak niepotrzebny mebel, bywa jednocześnie najlepszym przyjacielem bohatera, a nawet - w chwilach jego słabości - uosobieniem ukochanej kobiety. Bohater stara się za instrumentem dużych rozmiarów schować wszystkie swoje małe problemy, kompleksy, zahamowania. W czasie monologu kontrabas pozwala im wybrzmieć. To poprzez instrument bohater komunikuje innym/sobie, co gra w jego duszy. Monolog, przerywany grą na kontrabasie, staje się emocjonalnym wyznaniem dotyczącym samotności, pragnienia miłości, a także miejsca i roli jednostki w społeczeństwie.