Książka opisuje, miesiąc po miesiącu, rok z życia młodego gronostaja Maksa. Świat przedstawiony jest z punktu widzenia zwierząt zamieszkujących okoliczne lasy i pola.

Dębowy Las przecina Rycząca Droga, po której mkną Kaszlące Pudła, a na polach grasują śmiercionośni Żercy. Wraz z Maksem poznajemy brutalne zasady przetrwania. W każdej chwili myśliwy może zamienić się w ofiarę. Choć Maks należy do pierwszorzędnych zabójców, to sam ciągle musi uważać na innych - chętnych na obiad z gronostaja.

Nie znajdziemy tu cukierkowości i łagodności. Śmierć i posoka są na każdym kroku, a słabi nie mają szans przeżycia. Nie istnieje w tym świecie coś takiego jak przyjaźń czy litość. Dla głodnego żołądka nie stanowi różnicy, czy nasyci się dżdżownicami, czy znanym od dawna wróblem.

Choć jako całość książka swoim przekazem przypomina nieco Orwellowski "Folwark zwierzęcy", jednak tutaj bohaterowie zdecydowanie więcej mają w sobie ze zwierząt niż z ludzi.

Nie jest to bajka dla dzieci, jak sugerowałaby to estetyczna okładka i miłe dla oka rysunki na jej wewnętrznej stronie (wyd. Amber, 2008). Porównywanie jej do "Pulp Fiction" to jednak raczej przesada. Te historie są skrajnie różne. Co nie zmienia faktu, że książkę czyta się wyjątkowo dobrze. Przedstawione postaci są bardzo barwne i każda z nich jest unikatowa. Ciekawie przedstawiają się też ich relacje z Maksem.

Szkoda tylko, że książka jest tak krótka. Przeczytanie jej zajęło mi ledwie dzień, jednak był to bardzo przyjemnie spędzony czas.

Polecam ten tytuł. Zdecydowanie wart jest lektury, choć nie każdemu może się on tak spodobać, szczególnie jeżeli zasugerował się przesadzonym tekstem z okładki. Jednak jeżeli jesteśmy miłośnikami przyrody i mamy sposobność przeczytania "Poluj..." - na pewno nie pożałujemy.



[Uboższą recenzję zamieściłem wcześniej na podaj.net]