Antologie bywają konstruowane na różnych zasadach, a w tym przypadku wspólnym elementem opowiadań jest... kot. A jako że koty bywają różne – jedne są czarne, inne szare, do rasowego persa nie umywa się zwykły dachowiec, tak też z różnym skutkiem poradzili sobie z tym zwierzęciem autorzy trzynastu opowiadań. Różni pisarze to różne pomysły, ale i zróżnicowane umiejętności literackie – taki już jest urok antologii. Nie ma w sumie co ukrywać, że choć wszystkie opowiadania są na przyzwoitym poziomie, to jednak tylko nieliczne wybijają się ponad przeciętność. Ba, nawet Andrzejowi Sapkowskiemu zdarzyło się popełnić obok będącego wysmakowaną literacką zabawą „Złotego popołudnia” również znacznie słabszych „Muzykantów” – a moje rozczarowanie było tym większe, że właśnie ten drugi utwór zamyka antologię, więc oczekiwałem, iż będzie najciekawszy. Inna sprawa, że może po prostu nie przemówiła do mnie katastroficzna wizja w nim przedstawiona, a może tak spodobało mi się „Złote popołudnie”, że miałem zbyt wygórowane wymagania.

Z pozostałych opowiadań szczególnie warte polecenia są według mnie utwory Marcina Wolskiego i Ewy Białołęckiej. Ten pierwszy opowiada jak zwykle zabawną, choć zarazem dość makabryczną historyjkę, z kolei „Usta Boga” najbardziej skojarzyły mi się z prozą Kiplinga... W każdym razie po prostu świetnie mi się je czytało.

Najbardziej mieszane uczucia miałem po lekturze opowiadania Jacka Dukaja – dość długie wywody wyglądające na wstęp do właściwej akcji zaczynały już mnie nudzić, kiedy nastąpiła dość zaskakująca puenta.

Podejrzewam wprawdzie, że za jakiś czas trudno mi będzie przypomnieć sobie, o czym właściwie były poszczególne opowiadania, ale jeżeli ktoś ma ochotę na dość zróżnicowaną dawkę prozy science-fiction, to z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę. Chociaż i tak uważam, że kupując antologię, dostajemy zazwyczaj kota w worku...